شنه
فارسی[ویرایش]
(شَ نَ یا نِ)
اسم[ویرایش]
- لعنت، نفرین.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
(~.)
- آلتی است که برزیگران برای باد دادن غلة کوفته شده به کار برند تا غله از کاه جدا گردد؛ چارشاخ.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
(~.)
اسم[ویرایش]
- آواز و صدای چیزی (مانند صریر قلم و آواز نفیر و نای و سورنای)
- آواز جانوران (اهلی و وحشی)
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین