قار

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • عربی

آوایش[ویرایش]

  • /قار/

اسم[ویرایش]

قار

  1. قیر. دوده مرکب. سیاه.
    بکُشتند از ایشان فزون از شمار/ همی دود از آتش بر آمد چو قار «فردوسی»

اسم[ویرایش]

قارّ

  1. قرار گیرنده، ثابت. (قاراشمیش).

صفت[ویرایش]

  1. درهم و برهم، هرج و مرج.

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس/ شاهنامه

زبان دیگر[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • بهاری

آوایش[ویرایش]

  • /قار/

اسم[ویرایش]

قار

  1. مترادف برف و‌ صدای کلاغ در زبان فارسی، اغلب به سرما و سفیدی هم تشبیه می‌گردد.
    قار سؤقِه دِ بؤ!
    این سرمای برف است!