نقاره
فارسی
[ویرایش]گونه‌های دیگر نوشتاری
[ویرایش]ریشه‌شناسی
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /نَقارِه/
اسم
[ویرایش]
نقاره
- تبیره.
- نوعی طبل کوچک دوتایی که با دو چوب باریک نواخته می‌شود.
- نوبت و کوس . (آنندراج)
- نوبت و نوعی از طبل کوچک و کوس و کوست . (ناظم الاطباء)
- نوعی طبل کوچک دوتائی . دو طبل کوچک متصل بهم ،يکی بزرگتر و صدايش بم تر است ، و يکی کوچکتر با صداي زيرتر. آلت نواختن ، نقاره دو عدد چوب است به نام چوب نقاره و با دو دست نواخته می‌شود. گاهی يک دست در بم و دست ديگر در زير کار می‌کند و گاه هر دو چوب به بم يا به زير می‌خورد. کاسه نقاره از مس است و پوست آن از پوست گاو که کلفت تر است تهيه می‌شود. (فرهنگ فارسی‌معين . از سرگذشت موسيقی ايران خالدی ج ۱ ص ۲۰۸)
- نقاره آفتاب زرد: نوبتی که وقت شام بر در ملوک زنند. (آنندراج )
- در آخر عمر عيش پيران نقاره آفتاب زرد است .
––––
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین