نکره
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /نَکَرَه/
صفت[ویرایش]
نکره
- (ادبی): در دستور زبان، ویژگی اسمی که بر شنونده ناشناس و نامعلوم باشد. ناشناس، غیر معروف. نکرة، مقابل معرفه.
- اسمی را گویند که در نزد مخاطب معلوم و معیّن نیست. نشانه نکره در فارسی «ی» است که به آخر اسم می‌پیوندد.
- (گفتگو): زمخت و بدقواره و به مجاز قوی و پُر طنین
- (عامیانه): انسان یا حیوانی که هیکل درشت و بدقواره دارد.
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن