نکره
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /نَکَرَه/
صفت
[ویرایش]
نکره
- (ادبی): در دستور زبان، ویژگی اسمی که بر شنونده ناشناس و نامعلوم باشد. ناشناس، غیر معروف. نکرة، مقابل معرفه.
- اسمی را گویند که در نزد مخاطب معلوم و معیّن نیست. نشانه نکره در فارسی «ی» است که به آخر اسم می‌پیوندد.
- (گفتگو): زمخت و بدقواره و به مجاز قوی و پُر طنین
- (عامیانه): انسان یا حیوانی که هیکل درشت و بدقواره دارد.
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن