هَما

فارسی

ریشه‌ لغت

• دهش‌شده به فارسی: هما

آوایش

• /هَما/

صفت نسبی بهاری

هَما

1. (قدیم)‎: اهل بوسه، اهل عشق و حال، احتمالا اشاره به جنسی از مؤنث بوده، شاید هم قبیله‌ای زیبا به این صفت شهره بودند مانند پریان، پارسیان.

کهن‌واژه

1. هَما از یک حرف و یک کلمه تشکیل شده که هَ پاسخ مثبت بجای بلی در زبان فارسی است. ما به معنی بوس یا بوسه است و صفتی بوده که به یکی از اقوام ایرانی داده شده ممکن است منظور ماد باشد ولی چند گروه قومی دیگر مانند تات و کرمانشاه هم جزو این صفت ممکن است قرار گیرند.

منابع

• فرهنگ شمس