پد

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • بهاری

آوایش[ویرایش]

  • /پُد/

اسم[ویرایش]

  1. پود، تار و پود، نخ نازک که در قالیبافی استفاده می‌گردد.
  2. پده: چوب پوسیده که آن را آتش گیره کنند، حرا.

ریشه شناسی۲[ویرایش]

پِد

  1. گاهی به صورت اصطلاح باستانی پت نیز مسموع می‌گردد.
  2. جا خوش کردن، ریشه دواندن، گره زدن.
    پِد باقلَدِ.
    ریشه دواند.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین