پک
فارسی[ویرایش]
ریشه شناسی[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- [پک]
اسم[ویرایش]
پَک
- وزغ، قورباغه.
- بند انگشت دست یا پا.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
اسم[ویرایش]
پُک
تونی[ویرایش]
اسم[ویرایش]
پُکَ
- سفید آب.
گنابادی[ویرایش]
اسم[ویرایش]
پُکَّ
- پُکَّ :(poka) در گویش گنابادی یعنی روشور ، سفیدآب ، روشوی
- پُکْ :(pok) در گویش گنابادی یعنی توخالی ، تهی ، پوک.
عامیانه[ویرایش]
- یک بار کشیدن سیگار و چپ.
- گنده و درشت.
- جامه سخت و درشت.
قید[ویرایش]
- برجستن و فروجستن.
صفت[ویرایش]
- بی هنر.
- خودپسند.
- پله، پلههای نردبان.
––––
برگردانها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-91-6