کل

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • نیاهندوایرانی

آوایش[ویرایش]

  • /کَل/

اسم[ویرایش]

کل

  1. کچل، بی‌مو.
  2. (مجاز): بی‌برگ‌وبار.
  3. (جانوری): بزکوهی.
  4. (گفتگو): مخفف کربلایی.
  5. (عربی): ده، روستا.

ریشه شناسی۲[ویرایش]

کلّ

  1. (گفتگو): سربار، انگل.
  2. (عربی): گرانبار شدن، سنگینی.
ریشه شناسی۳[ویرایش]

کِل

  1. (گفتگو): درآوردن صدایی خاص از دهان در مراسم عزاداری یا عروسی به‌صورت متناوب معمولا از سوی زنان.
ریشه شناسی۴[ویرایش]

کُل

  1. (گفتگو): ویژگی آنکه یا آنچه بی‌تناسب و کوتاه باشد.
  2. (صفت): تمام، همه.
  3. (اداری): دربردارنده همه اجزای یک مجموعه.
  4. (منطق): آنچه دربرگیرنده اجزای خود است مقابل جزء.

صفت[ویرایش]

  1. تمام، همه، همگی.
  2. منحنی، کجی، انحنا.
  3. کوتاه، ناقص، کُند مقابل تیز.

زبان دیگر[ویرایش]

  1. کَل، در گویش طبری نرینه جمیع حیوانات از قبیل گاو و گوسفند.
  2. کَلَ :در گویش گنابادی یعنی باغچه.
  3. کِلِّ :در گویش گنابادی یعنی سر ، ابتدا ، آغاز ، اول.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین
  • فرهنگ بزرگ سخن