کور

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /کور/

اسم

کور

1. (مجاز)‎: آنچه به بیرون راه ندارد، مسدود، بسته.
2. (مجاز)‎: دور از آگاهی و شناخت، بدون تعقل.
3. (مجاز)‎: خارج از حوزه دید یا کنترل دستگاههای مخصوص.
4. (مجاز)‎: در هم پیچیده، بازنشدنی، ناگشودنی.
5. (قدیم)‎: بدون آگاهی و شناخت یا بدون هدف.

صفت

1. انکه چشمش نمی‌بیند، دارای چشم نابینا.
2. ویژگی چشمی که نمی‌بیند. روشندل.

• پشتو

1. خانه.

---

منابع

• فرهنگ لغت معین