آزار
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /آزار/
اسم مصدر[ویرایش]
آزار
- اذیت، رنج، عذاب.
- کسی تعمداّ خیال آزار و اذیت او را ندارد. «جمال‌زاده»
- بیماری، مرض. کدورت، رنجش
برگردان‌ها[ویرایش]
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- بهاری
آوایش[ویرایش]
- /آزار/
[ویرایش]
آزار
- مترادف مرض و مردم آزاری در زبان فارسی.
- آزار اِیچِین آلِد بَگهَ!
- مرض درونت را احاطه کرده مگر!
- آزار اِیچِین آلِد بَگهَ!