آنتن
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فرانسوی
آوایش[ویرایش]
- /آنتن/
اسم[ویرایش]
آنتن
- (برق): وسیله‌ای به شکل میله، صفحه فلزی، و مانند آنها برای پخش یا دریافت امواج رادیویی یا تلویزیونی.
- دستکاهی برای پخش یا دریافت امواج الکترومغناطیسی.
- (گفتگو): جاسوس، خبرچین.
- آنتن کلاس دارد می‌آید، مواظب باش جلوش حرف نزنی.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
- آنتن بشقابی، آنتن شلاقی، آنتن شیشه‌ای، آنتن مرکزی، آنتن تصویر الکتریکی، آنتن ریزموج، آنتن ناوشی، آنتن‌پوش 1، آنتن‌پوش 2، آنتن روی تور
برگردان‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت مغین