آنقر
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- بهاری
آوایش[ویرایش]
- /آن/قِر/
اسم مرکب[ویرایش]
آنقر
- هم‌ارز نعره کشیدن به سبب تنبیه یا کتک‌کاری با چوب و چماق در گذشته، بویژه نعره کشیدن یا عرعر کردن هنگام فلک در مکتب‌خانه.
- آنقر، آنقره، آنقوره با هم ریشه زبانی مشترک دارند و در زبان بهاری که بقایای زبان معیار باستان است هرکدام معانی متفاوت دارند.
کهن‌واژه[ویرایش]
- آنقِر ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش آن - قِر قابل تجزیه باشد؛ که مفهوم کلی از آن، نعره مانند خر، در زیر کتک و شکنجه بوده است.
مترادف‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ شمس