آهنگ
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آهَنگ/
اسم[ویرایش]
آهنگ
- (موسیقی): ملودی. نوا، لحن. قطعه موسیقی. هر صدای موزون از انسان یا پرنده یا از آلات موسیقی.
- قصد، عزم. حمله، صولت. فحویٰ، مفاد. سان، گونه، روش.
- میزان تغییر چیزی در طول زمان، روند.
کهن واژه[ویرایش]
- آهنگ ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش آ - هنگ قابل تجزیه باشد؛ و ظاهراً اشاره به لشکر یا اصحاب «آ» یعنی قبیله‌ای که جماعت آن همه سفیدپوست بودند، اشاره داشته است مانند قوم عاد.
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس