آو
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آؤ/
اسم[ویرایش]
آو
- (قدیم): آب.
- آؤ نیوش/شورب یعنی آب آشامیدنی
ضمیر[ویرایش]
آؤ
- هم‌ارز او در زبان بهاری، زمانی صرف میگردد که بخواهند به شخص یا چیزی در آن دوردورا اشاره یا معرفی کنند.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس