آواره
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آواره/
صفت[ویرایش]
آواره
- آنکه از وطن یا شهر و خانه خود جدا شده و دور افتاده است و مسکن و اقامتگاه ثابتی ندارد.
- بی‌خانمان، در به در. گم گشته. فراری.
کهن واژه[ویرایش]
- آواره ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش یا کلمه آ - واره قابل تجزیه باشد؛ که تفاوت آن با آوار وجود فقط حرف «ه» ربطی دهنده است.
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن