آواز
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آواز/
اسم[ویرایش]
آواز
- هر نوع صدایی که دارای آهمگ باشد؛ صدای آهنگین. نغمه، سرود، اهنگ.
- (موسیقی ایرانی): صدایی آهنگین معمولاً در قالب یکی از دستگاههای موسیقی سنتی، که از حنجره انسان بیرون می‌آید و معمولاً با کلام همراه است. هر یک از دستگاههای موسیقی و گوشه‌های آن.
کهن واژه[ویرایش]
- آواز ممکن است در زبان معیار باستان به صورت آ - واز قابل تجزیه است و به نظر می‌رسد اینک به شکل اهواز محفوظ است، خصوصیت مردمانی که پس از صید هر روزه، بساط رقص و شادی در دنیای کهن و دنیای امروز لب شط برپا می‌دارند.
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس