آور
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آوَر/
اسم[ویرایش]
آور
- آوردن. جزء پسین بعضی از کلمههای مرکّب، به معنی آورنده یا دارنده. دلاور، سودآور، نامآور، نانآور.
- (قدیم): باور، اعتقاد، یقین.
قید[ویرایش]
- براستی، بیگمان.
برگردانها[ویرایش]
ترجمهها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین