ثیبه

(ثَ یِّ بِ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

1. ثیبة

صفت

1. مؤنث ثیب، زن شوی دیده و از شوهر جدا مانده. خواه به طلاق و خواه به مرگ شوی، بیوه. مق باکره، دوشیزه.

منابع

• فرهنگ لغت معین