رفقا

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /رُفَقا/

اسم

رفقا

1. دوستان، یاران، رفیقان. جمعِ رفیق.
2. (باطنی): پیروی که بعد از ازدواج از فدائی به مرتبه رفقا تنزل می‌یابد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین