صفت برترین

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

حوزه: [زبان‏شناسی]

  1. در طبقه‌بندی سه‌درجه‌ای صفات، صفتی که با آن موصوفی را با موصوف‌های دیگر می‌سنجند و بر همه برتری می‌‌دهند

متـ . صفت عالی.

منابع[ویرایش]

«صفت برترین» هم‌ارزِ «superlative adjective»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر غلامعلی حدادعادل، دفتر ششم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ‎۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶