بیجاده
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /بیجادِه/
اسم
[ویرایش]
بیجاده
- نوعی از سنگ‌های قیمتی مانند یاقوت؛ کهربا.
- پی زنده پیلان به خون اندرون/ چنان چون ز بیجاده باشد ستون «فردوسی»
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس/ شاهنامه
زبان دیگر
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- بهاری
آوایش
[ویرایش]- /بی/جادِ/
اسم مرکب
[ویرایش]بیجادِ
- مترادف بیجا، بی‌دلیل و مانند آنها در زبان فارسی؛ زمانی صرف می‌شود که اظهارات کسی یا کسانی را تکذیب نمایند.
- بؤ سؤز بیجاده!
- این حرف بیخود است!
- بؤ سؤز بیجاده!