دنیا
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /دُنیا/
اسم[ویرایش]
دنیا
- (نجوم): کیهان. جهان، کره زمین. جهانی که در آن هستیم.
مثال[ویرایش]
- دنیا را آب می‌بره، او را خواب می‌بره کنایه از: الف - به خواب سنگین فرو رفته. ب - از همه چیز و همه کس غافل مانده.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین