گنج

فارسی

ریشه‌شناسی

• پهلوی

آوایش

• /گَنج/

اسم

گنج

1. خزانه زر و سیم، جواهری که در جایی پنهان باشد. ثروت بسیار.

   شمار در گنج‌ها ناپدید/ کس اندر جهان آن بزرگی ندید «فردوسی»

2. گنج ممکن است در زبان معیار باستان به گن - جِ قابل تجزیه باشد.

گُنج

1. گنجایش، ظرفیت. انبار، مخزن، گنجه، گنجینه
2. خر دم بریده.

مثال

1. گنج باد آورده کنایه از: گنج یا ثروتی که بدون رنج و زحمت نصیب انسان گردد.

---

برگردان‌ها

ترجمه
ایتالیایی: tesoro انگلیسی: treasure treasury treasure trove		treasure hoard leprechaun

منابع

• فرهنگ لغت معین/ شاهنامه