سه تار

سه‌تار

• (سِ)
• فارسی
• اسم

سازی‌است زهی زخمه‌ای از خانواده تنبور، که از یک کاسه و یک دسته و سرپنجه و گوشی‌ها و سیم‌گیر و چهار عدد سیم تشکیل یافته‌است و در گذشته دارای سه سیم بوده‌است و سیم چهارم آن را در حدود دو قرن پیش «مُشتاق علی‌شاه» به آن افزود که به آن «واخوان» یا سیم «هنگام» نیز می‌گویند. مضراب یا زخمه سه‌تار، ناخن سبّابه انگشت دست راست است و با آن نواخته می‌شود. تعداد پرده‌های بسته شده روی دسته آن ۲۵ پرده است و از جنس زه می‌باشد. از نوازندگان بزرگ قدیم آن می‌توان به : میرزا عبداللّه، درویش‌خان،‌ ابوالحسن صبا، نورعلی برومند، سعید هرمزی، یوسف فروتن، ارسلان درگاهی و از نوازندگان نوین آن می‌توان به : حسین علیزاده، محمدرضا لطفی، داریوش طلایی، مسعود شعاری، بهداد بابایی و . . . اشاره کرد.

منابع

• فرهنگ لغت معین
• دستور سه‌تار؛ حسین علیزاده
• سازشناسی؛ پرویز منصوری
• صد سال سه‌تار (مؤسسه فرهنگی هنری ماهور)