آباد
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- پهلوی
آوایش
[ویرایش]- /آباد/
صفت
[ویرایش]
آباد
- ویژگی جایی که دارای آب و گیاه فراوان است. جایی که دارای وسایل زندگی است و مردم در آن سکونت دارند.
- معمور، دایر. مزروع، کاشته. پر، سرشار. سالم. منظم، سامان. شادمان، خرم. مرفه.
ریشه شناسی۲
[ویرایش]- عربی
اسم
[ویرایش]آباد
- (جمعِ): ابد، جاوید بودن‌ها.
برگردان‌ها
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن