آب‌و‌گل

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آبُ/گِل/

اسم مرکب

آب و گل

1. (مجاز): وجود جسمانی. سرشت و طبیعت.

   از نسبت آب و گِل بریده/ در روضه جان و دل چریده. «جامی»

2. بنا، ساختمان، زمین، مِلک.

   از آب و گِل درآمدن کنایه از: به سن رشد و بلوغ رسیدن.

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن