آدم‌لخت‌کنی

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آدَم/لُخت/کُنی/

حاصل مصدر[ویرایش]

آدم‌لخت‌کنی

  1. (گفتگو): عمل آدم لخت کن؛ دزدی. تبهکاری، فساد.
    هر کار بد و زشت و آدم لخت کنی را گردن آن بیچاره گذاشتند. «شهری»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن