آذوقه
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]اوستایی
آوایش
[ویرایش]- /آذوقِه/
اسم مرکب
[ویرایش]
آذوقه
- خورد و خوراک معمولا ذخیره شده برای مصارف روزانه یا برای سفر. خواربار، توشه. نک آزوقه.
- اوستایی و سغدی: واژه آذوقه واژه‌ای پارسی است که از واژه اَذو در زبان اوستایی به چمِ (خوراک، نذر، ارمغان) گرفته شده است. [۱]
برگردان‌ها
[ویرایش]
|
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ واژه‌های اوستایی
- ↑ چنانکه در رویه ۶۶ از نبیگِ (فرهنگِ واژه های اوستایی) آمده است.