آرامبخش
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آرام/بَخش/
صفت فاعلی[ویرایش]
آرامبخش
- آرامش دهنده؛ تسکین دهنده، مسکن.
- (پزشکی): عاملی «معمولا دارویی» که بدون مختل ساختن هوش و شعور فرد، باعث آرامش روحی می‌شود.
- حوزه: [پزشکی] دارویی که اثر آرام‌کننده دارد و اضطراب و تنش را تسکین می‌دهد.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن
«آرامبخش» هم‌ارزِ «tranquilizer»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر حسن حبیبی، دفتر پنجم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۷۶-۴