آفرین

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • پهلوی

آوایش[ویرایش]

  • /آفَرین/

اسم[ویرایش]

آفرین درود خداوند بر تو باد، تحسین کاری که به خوبی انجام شده‌است؛ سپاس، درود، تهنیت، تبریک.

  1. شاه باز (فارسی دری).

صفت فاعلی[ویرایش]

  1. آفریننده، جهان آفرین، سخن آفرین.
  2. ستایش، مرحبا، بن مضارع آفریدن

––––

  1. در زبان کوچه بازاری معاصر [آفرین] به افرادی گویند که از خود بی اختیاری کرده و باد معده به صورت مکرر از خود خارج میکنند.

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین