آمه
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /آمِه/
اسم
[ویرایش]
آمه
- (قدیم): دوات، جای دوات.
- خامه‌ات که عنبربیز است و آمه‌ات عبیرآمیز. «قائم‌مقام‌فراهانی»
کهن‌وازه
[ویرایش]
- (توهین‌آمیز): آمه ممکن است در زبان معیار باستان به صورت آم - مِه تلفظ میشده؛ که معنی کلی از آن، کنایه از مهبل کسانِ مؤنثِ مخاطب بوده است. نَنَه‌ین آمِّه.
برگردان‌ها
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس