آوازه‌جوی

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آوازه/جو/

صفت[ویرایش]

آوازه‌جو

  1. ویژگی آنکه طالب شهرت و معروفیت است.
    دولت ایلخانیان مغول بازیچه مدعیان سلطنت و امرای آوازه‌جوی گشته بود. «زرین‌کوب»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن