آویز‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آویز/کردَن/

مصدر فعل متعدی

آویزکردن

1. آویختن؛ آویزان کردن.

مصدر فعل لازم

1. (قدیم): جنگ و جدال کردن.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن