آژیخ
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آژیخ/
اسم[ویرایش]
آژیخ
- (قدیمی): گل مژه.
- همواره پر آژیخ است آن چشم فژاگن/ گویی که دو بوم آنجا در خانه گرفته‌ست «عماره:صحاح»
کهن واژه[ویرایش]
آژیِخ
- آژیخ اگر به شکل آژ - یِخ تلقی گردد در زبان معیار باستان به معنی از گرسنگی افتادن است، شاید اطباء قدیم دریافته بودند آژیخ بر اثر سوء تغذیه عارض می‌شده است. آجِخ.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس،