آیل
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /آیِل/
صفت
[ویرایش]
آیل (قدیم)
- رجوع کننده، برگردنده.
- تسمیه شیء به اسم شیئی که آیل به آن می‌شود. «عمادالدین‌محمود»
زبان دیگر
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- بهاری
اسم
[ویرایش]آیل
- هم‌ارز بیداری یا بیدار شدن در زبان فارسی، زمانی بکار میرود که بخواهند خفته‌ای را چه از خواب، و چه از خواب غفلت بیدار کنند.
- یؤخِدَن آیل!
- از خواب بیدار شو!
- یؤخِدَن آیل!
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس