آینه‌دان

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آینه/دان/

اسم مرکب

آینه‌دان (قدیم)‎

1. محفظه یا قابی که آینه در آن میگذارند.

   بی آینه قدری نَبُوَد آینه‌دان را. «کلیم»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن