آینه‌دق

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آینهٔ/دِق/

اسم مرکب

آینه‌دق (گفتگو)‎ (مجاز)‎

1. آینه‌ای با سطح ناهموار که تصویرها را کج، غیر واقعی، یا زشت نشان می‌دهد.
2. شخص اخمو و عبوس و بدخُلق.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن