آینه‌گر

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آینه/گَر/

صفت

آینه‌گر (قدیم)‎

1. آینه‌ساز.

   به در دکای گذشت که آینه‌گر بود. «ابومسلم‌نامه»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن