آینه‌گردان

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آینه/گَردان/

صفت

آینه‌گردان (قدیم)‎

1. آینه‌دار.

   گر چشم ما گلاب نشان شد حق است از آنک/ دل‌های ماست آینه گردان صبحگاه. «خاقانی‌شروانی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن