ابتکار
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /اِبتِ/کار/
اسم مصدر
[ویرایش]
ابتکار
- انجام دادن عملی بی‌سابقه، یا پیدا کردن راه‌حلی بی‌سابقه، یا آوردن روشی نو؛ نوآور، نوآوری. اختراع.
- به ابتکار خود به رفع این نقص پرداخت. «قاضی»
برگردان‌ها
[ویرایش]ترجمه‌ها
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین