ابتکار

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِبتِ/کار/

اسم مصدر

ابتکار

1. انجام دادن عملی بی‌سابقه، یا پیدا کردن راه‌حلی بی‌سابقه، یا آوردن روشی نو؛ نوآور، نوآوری. اختراع.

   به ابتکار خود به رفع این نقص پرداخت. «قاضی»

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین