ابطال

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَبطال/

اسم

اَبطال (قدیم)‎

1. جمعِ بطل؛ دلیران، شجاعان، پهلوانان.

   آنکه از تیغ اَبطال نترسد از ملامت جهّال کَی اندیشه کند. «جرجانی»

اسم مصدر

اِبطال

1. باطل کردن، لغو کردن، بی‌اعتبار کردن، بیهوده کردن، ناچیز کردن.
2. دروغ و باطل گفتن.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین