ابطان

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِبطان/

اسم مصدر

ابطان (قدیم)‎

1. مخفی کردن، پنهان کردن.

   ایشان با خدای همان معامله کردند که غیری با غیری کند از اظهار ایمان و ابطان کفر. «جرجانی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن