ابلهی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَبلَهی/

حاصل مصدر

ابلهی

1. ابله بودن، نادانی.

   ابلهیِ خودِ او به چاهش افکند. «مجتبی‌مینوی»

2. بلاهت، ساده لوحی، کم خردی، نادانی.

---

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: silliness idiocy folly fatuity

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین