ابن‌السبیل

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِبْن/سَبیل/

اسم مرکب

ابن‌السبیل (مجاز)‎ (فقه)‎

1. در راه مانده، مسافری که بی‌پول مانده و نیازمند کمک مالی باشد.

   رسیدگی به ایتام و مساکین و ابن‌سبیل ... را وسیله رهایی میّت از فشار قبر ... می‌دانستند. «جعفرشهری»

2. راه نشین، مسافر تهیدست.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین