اتاغه

فارسی

ریشه لغت

• ترکی

آوایش

• /اُتاغِه/

اسم

اتاغه (قدیم)‎

1. تاجی که از پرهای بعضی مرغان سازند. این کلمه با فعل زدن و افتادن و داشتن صرف شود. اتاقه.

   اتاغه یلان را فتاده ز فرق/ چو مرغان بسمل به خون گشته غرق. «مروی»

منابع

• فرهنگ سخن بزرگ/ فرهنگ لغت معین