اتون

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • عربی

آوایش[ویرایش]

  • /آتون/

اسم[ویرایش]

آتون

  1. (قدیم): کوره آجرپزی و آهک‌پزی. تون، گلخن، گلخن گرمابه.[۱]
  2. تنور گچ‌پز و نان‌پز، کوره آهک‌پزان.
  3. آتشدان آهنین.

پانویس[ویرایش]

  1. از عربی أتّون، از سریانی (ʾattūnā) ܐܬܘܢܐ؛ یا شاید از ایرانی میانه ātōn < *ātawan*، مربوط به سغدی ātapan «کوره».

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین
  • فرهنگ بزرگ سخن