اخلالگری

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِخلال/گَری/

حاصل مصدر

اخلال‌گری

1. ایجاد بی‌نظمی، کارشکنی.

   مرا از کارخانه ... بیرون کردند به جرم اخلالگری. «درویشان»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن