ادکلن

فارسی

ریشه لغت

• فرانسوی

آوایش

• /اُدُکُلُن/

اسم

ادکلن (عطریات)‎

1. مایعی دارای الکل و اسانس‌های معطر که برای خوشبو ساختن صورت و بدن بکار می‌رود و معمولاً مردان از آن استفاده می‌کنند.
2. مایع خوشبو کننده‌ای مرکب از آب، الکل و عطرهای مختلف، مأخوذ از شهر کلن آلمان که مرکز ساخت آب‌های معطر است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین