پرش به محتوا

اذن فحوا

از ویکی‌واژه

فارسی

[ویرایش]

ریشه لغت

[ویرایش]
  • عربی

آوایش

[ویرایش]
  • /اِذن/فَحویٰ/

اسم مرکب

[ویرایش]

اذن‌فحوا

  1. اجازه‌ای که هنوز گرفته نشده، اما قراین حاکی است که اگر بخواهند، اجازه دهنده از دادن آن خودداری نخواهند کرد.

منابع

[ویرایش]
  • فرهنگ بزرگ سخن