ارداف

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /اَرداف/

اسم

اَرداف (قدیم)‎

1. وزیران و نزدیکان پادشاه؛ بزرگان دربار.
2. از پی درآمدن، پیروی کردن، در پی کسی رفتن.
3. از پی درآوردن، سپس نشاندن، به ترک نشاندن.

اسم مصدر

اِرداف (ادبی)‎

1. در بدیع، آن است که لفظی را که برای معنایی وضع شده، نیارند و از صفات یا مترادفات آن، کلماتی بیاورند که علاوه بر دلالت به معنای مورد نظر، هاله‌ای از تصویر نیز در اطراف معنا ایجاد کند، مانند مرغ سلیمان در این شعر که به جای هدهد آمده است: قافله شب چه شنیدی ز صبح/ مرغ سلیمان چه خبر از سبا؟ «سعدی»

استعاره

1. ارداف نجوم: از پس یکدیگر برآمدن ستارگان.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین